W 1738 r. szwajcarski matematyk i lekarz Daniel Bernoulli dokonał pierwszego ważnego kroku na drodze ku przestworzom. Odkrył on, że szybko przemieszczająca się ciecz lub gaz wytwarza niższe ciśnienie niż wtedy, gdy porusza się wolno. Ta reguła dotyczy także powietrza, będącego przecież mieszaniną gazów. Tak więc, na przykład, gdy powietrze spotyka poruszające się skrzydło ptaka, dzieli się na dwa strumienie przepływające pod nim i nad nim. Górna powierzchnia skrzydła jest zakrzywiona w przeciwieństwie do płaskiej powierzchni dolnej, przez co opływające ją powietrze ma większą drogę do pokonania. Porusza się więc szybciej, a to powoduje, że spada ciśnienie powietrza na górną powierzchnię skrzydła. Ciśnienie na powierzchnię dolną jest większe i w konsekwencji na skrzydło działa siła skierowana ku górze - siła nośna.
W 1853 r. sir George Cayley, nazywany często "ojcem samolotu", zbudował pierwszy szybowiec i dokonał pierwszego lotu. Następnym krokiem było opracowanie przez braci Wright, w latach 90. ubiegłego stulecia, skrzydła o konstrukcji pozwalającej na lot w pełni kontrolowany.
Przekrój skrzydła samolotu wykonany w płaszczyźnie pionowej równoległej do osi kadłuba przypomina swoim kształtem "położoną na boku" łzę o spłaszczonej podstawie. Szeroki, zaokrąglony koniec zwany krawędzią natarcia skierowany jest do przodu, natomiast spłaszczony, cienki, nazywany krawędzią spływu - do tyłu. Ten kształt określany jest mianem profilu lotniczego (aerodynamicznego).